3-daagse trektocht rondom het schone Uyuni

Ola amigos,

Een beetje verdoofd door de 10u durende bewogen nachtbusrit op niet-geasfalteerde wegen, zijn we vanochtend gestrand in La Paz. Voeg aan die verdoving nog een stevige portie vermoeidheid toe owv de driedaagse trektocht in Uyuni in rudimentaire omstandigheden, dan kan je begrijpen dat wij erg blij zijn om terug voet te zetten in de geciviliseerde wereld van La Paz. ... verwarming, een stevig ontbijt, warm stromend water en internet ... HEERLIJK!!

Onze bus had aan de voorstad een panne gehad waardoor we 20min stilstonden... daarna reed ze aan een slakkentempo La Paz binnen ... Er scheelde kennelijk iets aan de remmen want de bus remde voortdurend op de motor terwijl iedereen ons voorbij raasde.

Diezelfde vreselijke nachtbus hebben we ook genomen om af te zakken naar Uyuni op 15 augustus voor de aanvang van onze trektocht.

We arriveerden op 16/08 in de vroege ochtend in Uyuni.. In Uyyni zelf is er werkelijk NIETS te beleven. De inwoners die er vroeger in de (tin)mijnen werkten, hebben zich vandaag de dag volledig gefocust op het toerisme... Uyuni is louter het vertrekpunt bij uitstek voor tochten naar de zoutvelden en naar de woestijn dat in het meest Zuiderse puntje van Bolivië grenst met Chili en Agentinië... Talloze reisbureau´tjes, triestige hotelletjes en restaurants vangen er de massa toeristen op die er dagelijks toestromen per bus.
Om ons klaar te maken voor het vertek per jeep.. wilden we ons nog even verfrissen. Naast het reisbureau waar wij onze trip vanuit La Paz gereserveerd hadden, lag een verpauperd hotelletje waar men tegen betaling ook gebruik kon maken van de degoutante ´trainspotting´ toiletten en lavabo´s...
In Uyuni was het een stuk kouder dan in La Paz. Mathieu en ik kochten er onmiddellijk 2 dikke Peruviaanse mutsen die echt onmisbaar waren voor de trektocht!

Omstreeks 10u00 vertrokken we per jeep richting de zoutvelden. We deelden de jeep met 4 andere toeristen (met een sympathiek Deens studentenkoppel en 2 Joodse giechelboezemvriendinnen van 31 jaar waarvan eentje afkomstig van Londen en de andere van New York)... verder was er nog de Peruviaanse chauffeur en zijn echtgenote die voor ons kookte en die enkel Spaans konden!
Fijn gezelschap ... Gelukkig want gedurende 3 dagen hebben we constant met elkaar opgetrokken. Ik zat samen met de 2 Joodse meisjes helemaal achteraan in de jeep waar we geregeld tegen het raam of het dak botsten owv de hobbelige wegen...

De kokkin maakte voor het eerst in haar leven kennis met het concept van kosher eten. Ze verstond er niks van... Ze dacht dat de Joodse meisjes een nieuw soort vegetariër waren ... Wanneer we dan zeiden dat het te maken had met hun religie, legde ze uit dat ze geen varkensvlees klaar zou maken ... We hebben haar bij elke maaltijd opnieuw moeten overtuigen dat ze niets moest voorzien voor de Joodse meisjes. Zij hadden hun eigen voeding mee! De kokkin haar ogen puilden echt pas uit wanneer de meisjes op basis van chemische stoffen hun raviolimaaltijd opwarmden... Spectaculair om zien... en de geur van giftig eten stilde ook mijn honger.

Onze eerste halte was aan het treinenkerkhof in het midden van de woestijn. De treinen reden ooit van Bolivië naar Chili... om transport op zee te voorzien. Het zouden de Engelsen zijn die treinen en sporen hebben aangelegd. De treinen zelf zijn van rond 1850, aldus de chauffeur... De verroerste wrakken zijn bijzonder fotogeniek.
Aan onze tweede stopplaats in Colchani kon je artisanale producten kopen zoals asbakken of potjes gemaakt van zout. Er waren ook zoutsculpturen in de vorm van hoekige lama´s en condors te zien ... Niet zo boeiend, maar voor die mensen een manier om te overleven.

Onze lunch gebruikten we op een kaktusseneiland, Isla Incahuasi. Iets ongelooflijk schoon. Temidden van de zoutvlakte verschijnt er dus plots een heuvel waarop 6000 kaktussen groeien. Het plaatje ziet er compleet onnatuurlijk uit.

Aangekomen in San Juan (in de woestijn), overnachtten we in een ZOUTHOTEL. Dat is een gebouw dat volledig opgebouwd is uit zout. Zelfs de bedden, tafels en stoelen... Ik had er voortdurende zoutsmaak in mijn mond.

De volgende ochtend (17 augustus) reden we verder zuidwaards. We passeerden enkele meren met flamingo´s... Prachtige woestijnlandschappen, omgeven met hier en daar een vulkaan op de achtergrond... om dan te kunnen overnachten aan de prachtige Laguno Colorada. Dat is weer zo een raadselachtige natuurverschijnsel. Het meer heeft een rode baksteenachtige kleur en die kleur verandert naargelang de inclinatie van de zon... want dat doet de algen openbloeien waardoor de kleur dan weer groen kan worden. Het kleurenpallet van wit, rood, groen, blauw werd geanimeerd door de duizenden flamingo´s die er mineralen aten.
Onze overnachting was dan weer minder... We sliepen met 6 in een kamer met een raam van enkel glas. Voor het raam hadden we de 7de onbeslapen matras voor het raam afgeblokt... dat alles om ons te beschermen tegen de vreslijke kou! De temperaturen daalden er ´s nachts tot 15 graden onder het vriespunt. Math en ik hielden al onze kleren aan en hadden elk een vleesdeken, 2 slaapzakken en daarop nog eens zeven dekens. We hebben daar goed gelachen... Ik had het te koud om het licht uit te doen en omdat ik het korst bij de deur lag, werd verondersteld dat het mijn taak was. Na het gooien van 3 paar schoenen tegen de schakelaar, was ik er uiteindelijk in geslaagd het licht te doven.

Op 18 augustus, om vijf uur stonden we op om weer verder op pad te gaan. Het was toen nog donker en ijskoud. De mogelijkheid om een warme douche te nemen was er niet aangezien er nog niet eens een douchen was! Stilaan begon iedereen er mottiger en muffer uit te zien... ik ben mij hier al aan het indekken voor de foto´s die ik nog niet gezien heb en die Mathieu nu aan het uploaden is.

We zagen die dag Geysers ... Het was precies de hel dat opdook uit een maanlandschap. Je moest opletten waar je liep want de kolkende, kokende modderputten lagen zowat overal verspreid. Uiteraard gaf dat enorme stoom owv de kou. Het landschap lag er onder een grijze as... heel speciaal om zien! Een beetje verderop was er de mogelijkheid om te gaan baden in een warmwaterbron,... Ook al had ik mijn badkostuum bij, dan nog had ik het niet overwogen om in die hachelijke koude mijn kleren uit te trekken... Niemand van onze groep waagde het, maar er waren tal van toeristen die geen sissi´s waren en die het baden super vonden.
We zakten diezelfde ochtend nog verder per jeep naar het diepste zuiderse punt van Bolivië dat grenst met Chili en Argentinië en we kwamen er op 5000 m hoogte. Ik heb totaal niet afgezien van die hoogte... wel van de wind en de kou. Misschien omdat we ook geen enkele fysieke inspanning deden op die hoogte... We werden tenslotte rondgereden! Op dat diepste Zuiderse punt lag de Laguna Verde... die groen was. Voor een keer waren hier geen flamingo´s te zien. Naar het schijnt omdat het meer toxische stoffen bevatte.

Rond vijf uur ´s avonds arriveerden we in Uyuni waar we enkele uren later terug de nachtbus konden nemen naar La Paz... De trektocht was veel onderweg zijn, maar was een fantastische onvergetelijke belevenis.

Ondertussen (19 augustus) zit ik hier frisjes gewassen met natte haren dit lange bericht af te ronden. Ik ben benieuwd naar de foto´s die Mathieu geplaatst heeft.

Saluti,
Nele