Arequipa & Lima in 2 dagen

Ola amigos,

Gisteren, de dag na onze vermoeiende Colca Canyon trek, konden we amper nog trappen nemen. Onze beenspieren waren ontzettend stram!! Als twee houten klaas’en zakten we af naar het centrum om het beroemde monasterio de Santa Catalina van Arequipa te bezoeken. Het is een groots luxe kloostercomplex dat 400 jaar werd opgericht en dat tot voor kort nog actief door nonnen bewoond werd. Hun cellen zijn ook te bezoeken… Elke cel ziet er min of meer hetzelfde uit: een bed, een altaartje, een beeld of schilderij van een heilige en daarnaast telkens een keuken met een gigantische bakoven. De schilderijen en vooral de beelden, trekken op niet veel.... Maar het monasterio is zeer netjes gerestaureerd … Rondkuieren en de sfeer opsnuiven is voldoende om het architectonische labyrinth in al zijn glorie te appreciëren. Wij hadden geen gids ingehuurd, ondanks de talrijke opdringerige voorstellen.

In afwachting van onze afspraak met het sympathieke Deense koppel Jane & Thyge, ontmoet in Bolivië tijdens de Uyuni-trek, gingen we wat drinken op de Plaza de Armas. Het zicht is er buitengewoon. Gecharmeerd door de foto’s die we namen, stelde de serveerster voor om op het dakterras te gaan omdat je vandaaruit nog beter de El Misti volkaan kon waarnemen. We hadden niet veel zin om trappen te nemen, maar ze overtuigde ons en ze had gelijk....
We stonden daarboven met z’n drieën... Met een hallucinant zicht over de ganse stad ... de camera gericht op de kathedraal en de El Misti volkaan er middenin... In de realiteit is het zoveel schoner dan op beeld omdat er een soort van mistgordijn voor de volkaan hangt, waardoor je de volkaan haast niet meer te zien krijgt op foto. Mijn ogen dwaalde af naar het overbevolkte Plaza de Armas toen ik plots op een bankje Jane & Thyge zag zitten. Jane is hoogblond en dat valt uiteraard op tussen die donkere mensenmassa. We snelden naar beneden waar Jane me opwachtte met een stukje cake, speciaal voor mijn verjaardag. Zo attentvol, ook al ben ik niet gek van cake!

We gingen met z’n allen pizza eten, gevolgd door opnieuw een terrasje op de Plaza de Armas.... Onze gids van de Colca Canyon trek had mij verteld dat je Peru niet hebt bezocht, als je geen Pisco Sour hebt gedronken. Dat verwijt, pik ik niet.... Ik bestelde dus Pisco Sour. Het proeft een beetje naar citroenjenever. Het is een cocktail van eiwit, pisco (alcohol van de stad Pisco), rietsuiker en limoensap. Straf spul! Ik heb het niet helemaal kunnen opdrinken. We hadden nog een vlucht te nemen!

’s Avonds landden we in Lima ... waar Kike, de eigenaar van onze B&B ons opwachtte. Dit keer had hij geen bordje bij met onze naam. We herkenden hem uiteraard omdat we er, met onze aankomst in Peru, gelogeerd hadden. In de auto heb ik een beetje mijn Franco/espagnol uitgeprobeerd. Met behulp van gebaren was ik bijzonder opgetogen over onze “geslaagde” oppervlakkige conversatie.

We zijn nu aan de vooravond van ons vertrek richting Brussel. Vanmorgen zag het er even naar uit dat we niet veel meer om handen hadden... omdat we ver van het centrum van Lima zitten, omdat Lima niet zo een aantrekkelijke stad is en omdat Lima gekend staat als een vrij gevaarlijke stad voor toeristen (pickpockets, overvallen met pistool en kidnapping ... euh nee bedankt!) ... Myriam, de echtgenote van Kike wilde ons absoluut animeren. Ze stelde voor om met haar naar de locale markt te gaan, nadien haar te vergezellen wanneer ze haar dochter ging oppikken van de school ... We stemden in en zagen op die manier toch een stukje niet-toeristisch leven van Lima.... Allemaal interessant, maar dat was ook snel afgelopen natuurlijk! In de namiddag had ik wat zitten lezen en toen stelde ze me voor om ons te vergezellen naar het centrum van Lima ... Zo ontzettend lief van haar! Om 4u vertrokken we uiteindelijk met z’n drieën per bus. De buschauffeurs hier in Peru rijden assertief en nemen vaak een onwettige voorrang. De wet van de sterkste geldt hier. Ik werd een beetje mottig van al die bochten, zonder overzicht op de baan. Myriam toonde ons in het centrum de trotsen van Lima: een drietal kerken, ook hier de Plaza de Armas, Plaza Martin en last but not least het park met twaalf fonteinen dat twee jaar geleden werd aangelegd. Het is een toeristische attractie, voorlopig enkel druk bezocht door Peruvianen... de fonteinen, een lichtschouwspel en laserstralen dansten op maat van klassieke muziek... Het was donker toen we dit bezochten waardoor de show nog een groter Disneygehalte had, dan vermoedelijk overdag. Sommige fonteinen waren bijzonder schoon om zien.... vooral het effect wat ze hebben op kinderen die erdoor rennen en als wilden schreeuwen... Ik gaf mij uiteindelijk wel gewonnen voor deze kitcherige bedoening en op de talloze verzoeken van Myriam lieten wij ons meermaals fotograferen voor de fonteinen ... Het werd uiteindelijk een heel fijn bezoek!